آیت الله خامنه ای، ستاره تابناک انقلاب
به گزارش شیعه آنلاین به نقل از بولتن نیوز، 14 خرداد 1368 نه یک پایان که یک آغاز بود. اگرچه ملت ایران در غم از دست دادن مراد، پیشوا و رهبر خود خمینی کبیر (ره) به سوگ نشست و جامه سیاه بر تن کرد لیک با برگزیدن خلف صالح وی برای تداوم رهبری و استمرار ولایت، داغ فراق خمینی التیام یافت و شور و امید به دلهای داغدار ملت بازگشت.
"این جانب که خود را شاگردی متواضع و فرزندی مطیع و مریدی دلباخته آن روح الله می دانم، این توفیق را داشته ام که در تمام مدت ده سال و چند ماه پس از ورود رهبر کبیر به ایران، تا لحظه عروج آن روح ملکوتی، از آن سرچشمه فیاض سیراب شده و لحظه لحظه جریان مبارک آن هدایت الهی را با همه وجود خود لمس کنم. سخن و اشارت او، اندیشه و نصیحت او، دستور و توصیه او، و بالاخره عمل و رفتار او، عطیه های گوناگونی بود که سخاوتمندانه از آن قله مصفا می جوشید و معدودی از یاران او را که در دامنه بودند، پیوسته بهره مند می کرد."
جملات فوق، بخش هایی از پیام "حضرت آیت الله خامنه ای مقام معظم رهبری "، به ملت ایران در تاریخ 18 خرداد سال 68 است که بیانگر پیوند عمیق ایشان با امام خمینی(ره) است.
معظم له افزودند: درس او، تنها آن نبود که در حوزه علمیه از او فرا گرفتیم، یا در دوران شانزده ساله مبارزه از دور و نزدیک، به جان نیوشیدیم؛ بزرگترین و ماندگارترین درس او، آن بود که در این ده سال، همچون آیات حکمت به جان و دل خریدیم و در لوح ضمیر ثبت کردیم. به کمک و اراده الهی، هیچ حادثه و هیچ انگیزه ای نخواهد توانست آن را که بخشی از وجود ماست، از ما جدا کند، و این جانب در مسئولیت خطیر و جدید خود، ملتزم و متعهدم که مو به مو، آن درسهای الهی را به کار بندم.
اصل یکصد و هفتم قانون اساسی ،در باره تعیین رهبر بیان می دارد که پس از مرجع عالیقدر تقلید و رهبر کبیر انقلاب جهانی اسلام و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، حضرت آیت الله العظمی امام خمینی که از طرف اکثریت قاطع مردم به مرجعیت و رهبری شناخته شده و پذیرفته شدند، تعیین رهبر به عهده خبرگان منتخب مردم است.
در روز 14 خردادماه سال1368 که مردم در غم از دست دادن رهبر و مقتدای خود خمینی کبیر به سوگ نشسته بودند، اعضای مجلس خبرگان رهبری طی اجلاس ویژه ای ، تصمیم تاریخی و تعیین کننده خود را درباره جانشینی امام راحل و انتخاب رهبر جدید اتخاذ کردند و "حضرت آیت الله خامنه ای " را که در آن زمان عهده دار سمت ریاست جمهوری بود برای تصدی این مسئولیت خطیر برگزیدند.
بینش روشن درباره اسلام و علوم اسلامی ، قدرت استنباط در فقه و حقوق اسلامی، آگاهی و شناخت وسیع در مورد مسائل زمان و مقتضیات عصر حاضر و نیز شجاعت ، تدبیر و مدیریت قوی در حضرت آیت الله خامنه‌ای، از جمله عوامل انتخاب مجلس خبرگان بود. ایشان از مبارزان نخستین انقلاب از سال 1342 بود و پس از پیروزی انقلاب ،همواره در مراکز مهم و حساسی هم چون شورای عالی دفاع، حزب جمهوری اسلامی، امامت جمعه تهران، مجلس خبرگان و ریاست جمهوری مسوولیت هایی داشتند.
مقام معظم رهبری در خصوص عهده دار شدن مسوولیت خطیر رهبری و ادای تکلیف در این خصوص در سخنانی در مراسم بیعت ائمه جمعه سراسر کشور در دوازدهم تیرماه 68 چنین فرمودند: برای این مسؤولیت، از خدا استمداد کردم و باز هم استمداد می‌کنم و هر لحظه و هر آن، در حال استمداد از پروردگار هستم تا بتوانم این مسؤولیت را در حد وسع خودم - که تکلیف هم بیش از وسع نیست - با قدرت و قوت و حفظ شان والای این مقام، حفظ کنم و انجام بدهم. این، تکلیف من است که امیدوارم ان شاء الله شمول لطف و ترحم الهی و دعای ولی عصر(عج) و مؤمنین صالح باشم.
اما روایت انتخاب حضرت آیت الله خامنه ای به رهبری از زبان خود ایشان در بیاناتی که در دیدار عمومی به مناسبت روز ولادت باسعادت حضرت جواد در 23 آذر ماه 73 ایراد فرمودند خالی از لطف نیست: ... آن روزی که در مجلس خبرگان، بعد از رحلت امام رضوان‌اللَّه‌علیه - آن روزِ اوّل که بنده هم عضو مجلس خبرگان بودم - بحث کردند چه کسی را انتخاب کنیم و بالاخره اسم این بنده‌ی حقیر به میان آمد و اتّفاق کردند بر این‌که این موجود حقیر ضعیف را به این منصب خطیر انتخاب کنند، من مخالفت کردم؛ مخالفت جدّی کردم. نه این‌که می‌خواستم تعارف کنم؛ نه. او خودش می‌داند که در آن لحظات در دل من چه می‌گذشت.
معظم له چنین ادامه می دهند: رفتم آن‌جا ایستادم و گفتم آقایان! صبر کنید، اجازه بدهید. اینها هم ضبط شده، موجود است. هم تصویرش هست، هم صدایش هست. شروع کردم به استدلال کردن که مرا برای این مقام انتخاب نکنید. گفتم نکنید؛ هر چه اصرار کردم، قبول نکردند. هر چه من استدلال کردم، آقایان، مجتهدین و فضلایی که آن‌جا بودند، جواب دادند. من قاطع بودم که قبول نکنم؛ ولی بعد دیدم چاره‌ای نیست. چرا چاره‌ای نیست؟ زیرا به گفته‌ی افرادی که من به آنها اطمینان دارم، این «واجب» در من «متعیّن» شده است. یعنی اگر من این بار را برندارم، این بار بر زمین خواهد ماند. این‌جا بود که گفتم قبول می‌کنم. چرا؟ چون دیدم بار بر زمین می‌ماند. برای این‌که بار بر زمین نماند، آن را برداشتم. اگر کس دیگری آن‌جا بود، یا من می‌شناختم که ممکن بود این بار را بردارد و دیگران هم او را قبول می‌کردند، یقیناً من قبول نمی‌کردم. بعد هم گفتم پروردگارا! توکّل بر تو. خدا هم تا امروز کمک کرد.
حضرت آیت الله خامنه ای پس از چند روز و در کسوت رهبری نظام مقدس جمهوری اسلامی و در تاریخ هجدهم خرداد 68 در اولین پیام خود به ملت ایران بر لزوم وحدت و حفظ آمادگی مردم در صحنه برای خنثی سازی توطئه دشمنان اسلام و ایران تاکید کردند.
رهبر معظم انقلاب، در تشریح توطئه دشمنان انقلاب و ایران پس از رحلت امام بزرگوار(ره) میفرمایند: با رحلت امام خمینی(ره) طیف وسیع دشمنان اسلام - که در صفوف مقدم معارضه با جمهوری اسلامی بودند - این امید را پنهان نکردند که جمهوری اسلامی در غیاب پدید آورنده و پرورانندهی خود، نیروی دفاع و رشد را از دست بدهد و چون کودکی بیصاحب، احساس ضعف و درماندگی کند، یا به کلی از پای درآید و یا به ناچار به دامان این و آن پناه برد...
آری ، دشمنان انقلاب دلخوش کرده بودند که با ارتحال امام خمینی(ره)، نظام جمهوری اسلامی دچار تشتت و تفرقه خواهد شد و زمام اداره امور کشور در میان همه دشواری ها، توطئهها و خباثت های داخلی و خارجی از دست خواهد رفت و آنها به آرزوی چند ساله خود مبنی بر سرنگونی نظام خواهند رسید، لیک به زودی دریافتند که این سودای خامی بیش نیست و خبرگان رهبری، با درایت و قوت برترین و صالح ترین فرد را برای رهبری برگزیده است، رهبری، آگاه، شجاع، مدیر و مدبر که راه امام در وجود وی و رهبری شایسته او تداوم یافت و بیمه شد.
