یک کاروان سوخت و غذا که مذکور دو روز قبل از شهر پیشاور عازم منطقه جنگ‌زده و محاصره‌شده "پاراچنار پاکستان" بود در نزدیکی "شهرک صده" توسط تروریست‌ها توقیف شد و تروریست‌ها، رانندگان و خدمه کامیون‌ها را در یک محل گرد آوردند و با ریختن بنزین آنان را آتش زدند !
به نوشته ابنا، تروریست‌های ناصبی (طرفداران یزید بن معاویه) نخست محتویات کامیون ها را به سرقت بردند و آنگاه آنها را آتش زده و نابود کردند.
براساس این گزارش تروریست‌های ناصبی رانندگان و سایر خدمه کامیون ها را نخست به شدت شکنجه کردند و آنگاه آنها را زنده زنده مثله کردند و بعد از شهادت به اجساد آنان بی احترامی نمودند.
براساس اظهارات مقامات محلی پاراچنار - که برخی از آنان قبل از این هم اظهارات مشکوکی داشته اند و احتمال دست داشتن آنها در این حوادث نیز وجود دارد – دولت به افراد فراری ضرب الاجل داده بود که تا بعد از ظهر روز جمعه تسلیم شوند اما آنها برای فرار از دستگیری روز گذشته در روستای سنی نشین خارکلئی مستقر شدند و به سوی مناطق شیعه نشین آتش گشودند که البته با پاسخ شیعیان روبرو شدند، اگرچه در حال حاضر اطلاع دقیقی از وضعیت منطقه در دست نمی باشد.
به گزارش ابنا از شهر پاراچنار زعمای شیعیان این منطقه اعلام کرده‌اند که "سرهنگ مجید" فرمانده نیروهای شبه نظامی و "عطاء الرحمن" معاون فرماندار منطقه "کرم ایجنسی" با تبانی فیمابین، تروریست‌های زندانی در شهرک صده را آزاد و مسلح نموده و به آنها اطلاع داده بودند که قرار است کاروان سوخت وآذوقه در فلان ساعت از روستای "پیرقیوم" واقع در حومه شهرک صده عبور کند و آنگاه به آنها اختیار تام داده بودند که هر رفتاری که لازم می دانند با شیعیان موجود در این کاروان روا بدارند. لازم به ذکر است که مطبوعات پاکستانی بدون نام بردن از فرمانده شبه نظامیان و معاون فرماندار، نوشته بودند که افراد متننفذی در این حادثه دست داشته اند.
درهمین حال جنگ در مناطق شیعه‌نشین "پیوار" و "شلوزان" نیز به شدت ادامه دارد و دهها تن از شیعیان در این درگیری ها شهید و مجروح شده اند.
براساس این گزارش تعداد تلفات طرفین در درگیری های پیوار و شلوزان نیز تا کنون 20نفر گزارش بوده و 50 نفر مجروح شده اند.
گفتنی است محاصره پاراچنار (یکی از مراکز ثقل شیعیان پاکستان) از 16 نوامبر سال 2007 تا امروز ادامه دارد و گرسنگی و مرگ به دلیل نبود دارو و سوء‌تغذیه به امری معمولی و روزمره در این منطقه شیعه نشین تبدیل شده است.
در تمام این مدت سازمان‌های حقوق بشری و دولتمردان کشورهای اسلامی به این فاجعه انسانی توجهی نکرده‌اند و تنها یک بار مسؤولان وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران در این زمینه موضع‌گیری کردند.
به نوشته ابنا، تروریست‌های ناصبی (طرفداران یزید بن معاویه) نخست محتویات کامیون ها را به سرقت بردند و آنگاه آنها را آتش زده و نابود کردند.
براساس این گزارش تروریست‌های ناصبی رانندگان و سایر خدمه کامیون ها را نخست به شدت شکنجه کردند و آنگاه آنها را زنده زنده مثله کردند و بعد از شهادت به اجساد آنان بی احترامی نمودند.
براساس اظهارات مقامات محلی پاراچنار - که برخی از آنان قبل از این هم اظهارات مشکوکی داشته اند و احتمال دست داشتن آنها در این حوادث نیز وجود دارد – دولت به افراد فراری ضرب الاجل داده بود که تا بعد از ظهر روز جمعه تسلیم شوند اما آنها برای فرار از دستگیری روز گذشته در روستای سنی نشین خارکلئی مستقر شدند و به سوی مناطق شیعه نشین آتش گشودند که البته با پاسخ شیعیان روبرو شدند، اگرچه در حال حاضر اطلاع دقیقی از وضعیت منطقه در دست نمی باشد.
به گزارش ابنا از شهر پاراچنار زعمای شیعیان این منطقه اعلام کرده‌اند که "سرهنگ مجید" فرمانده نیروهای شبه نظامی و "عطاء الرحمن" معاون فرماندار منطقه "کرم ایجنسی" با تبانی فیمابین، تروریست‌های زندانی در شهرک صده را آزاد و مسلح نموده و به آنها اطلاع داده بودند که قرار است کاروان سوخت وآذوقه در فلان ساعت از روستای "پیرقیوم" واقع در حومه شهرک صده عبور کند و آنگاه به آنها اختیار تام داده بودند که هر رفتاری که لازم می دانند با شیعیان موجود در این کاروان روا بدارند. لازم به ذکر است که مطبوعات پاکستانی بدون نام بردن از فرمانده شبه نظامیان و معاون فرماندار، نوشته بودند که افراد متننفذی در این حادثه دست داشته اند.
درهمین حال جنگ در مناطق شیعه‌نشین "پیوار" و "شلوزان" نیز به شدت ادامه دارد و دهها تن از شیعیان در این درگیری ها شهید و مجروح شده اند.
براساس این گزارش تعداد تلفات طرفین در درگیری های پیوار و شلوزان نیز تا کنون 20نفر گزارش بوده و 50 نفر مجروح شده اند.
گفتنی است محاصره پاراچنار (یکی از مراکز ثقل شیعیان پاکستان) از 16 نوامبر سال 2007 تا امروز ادامه دارد و گرسنگی و مرگ به دلیل نبود دارو و سوء‌تغذیه به امری معمولی و روزمره در این منطقه شیعه نشین تبدیل شده است.
در تمام این مدت سازمان‌های حقوق بشری و دولتمردان کشورهای اسلامی به این فاجعه انسانی توجهی نکرده‌اند و تنها یک بار مسؤولان وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران در این زمینه موضع‌گیری کردند.